За нас

Орден на болничарите на витезите на Свети Бернард

Меѓународна Конгрегација на Витезите на Свети Бернард

Конгрегација под грижливата заштита на нашиот Генерален Капелан, Монсigneur Жан Мари Жерве, префект коадјутор на Ватиканскиот Капител; Комесар на Конгрегацијата за Клирот и коадјутор на Ватиканскиот Капител, Монсigneur Богориди-Ливен, епископ во Фрајбург, Германија, Дон Антонио Пагано, духовник и капелан на Приоратот на Ил-де-Франс, Дон Сорин Бенеску, духовник и капелан на Приоратот во Букурешт, Дон Бруно Гонела, духовник и капелан на Приоратот во Торино, Монсigneur Бустило, епископ и кардинал на Корзика во Ажаксио, Дон Роџер Поци, духовник и капелан на командеријата во Бастија, Отец Констант, духовник и капелан на Порто-Векио.

Версај, 12 јуни, во годината на милоста 2024

Улогата на Хоспиталерскиот Орден на Витезите на Свети Бернард во Цистерцијанскиот Орден

I. Почетоци и животот на Свети Бернард

Бернар од Клерво, чие вистинско име е Жан де Фонтен, големиот заштитник и поддржувач на Редот на сиромашните Христови витези и на Храмот на Соломон, е роден во 1090 година во замокот Фонтен, близу Дижон, како син на Сорел Тесцелин и Алет, благородно семејство од Бургундија. Тие имале уште шест деца, меѓу кои само една ќерка. Бернар бил значајна религиозна и црковна личност на своето време.

Маjката му починала додека студирал на универзитетот во Шатилон-сир-Сен. Според историски извори, по таа загуба Бернар западнал во депресија и околу својата дваесетта година, во 1112, по период на молитва, одлучил да стапи во верски живот во бенедиктински манастир. Речиси сите негови браќа се придружиле во манастирот, освен најмладиот, Нивар, кој останал да се грижи за семејните имоти.

Потоа, Свети Бернар помогнал во основањето на првите цистерцијански манастири – ред кој бил основан петнаесет години претходно, но дури со неговото приклучување станал признат како посебен ред од бенедиктинците.

Во 1112 година, две години по неговиот влез во цистерцијанската опатија, бил назначен да основа нов манастир во Клерво (Clairvaux), каде што бил избран за опат. Манастирот Клерво станал извор на големи историски промени, бидејќи неговиот основач не прифаќал однесувања спротивни на Светото Писмо и проповедал аскетизам и едноставност.

II. Свети Бернард и Редот на Темпларите

Во 1119 година, Бернар бил повикан од Стефан Хардинг да учествува на генералниот капител на цистерцијанците – настан што претставува пресвртница во формирањето на Темпларскиот ред. На овој собир била составена „Повелбата на љубовта“, потврдена подоцна од Папата Каликст II.

Според изворите, по овој настан Бернар започнал да ги пишува своите најважни дела: „Трактат за љубовта кон Бога“, коментар на „Песна над песните“ и, пред сè, својата позната Апологија, напишана на барање на Гијом де Сен-Тијери. Во неа ги бранел принципите на „белите“ бенедиктински манастири (цистерцијанците) спротивставувајќи ги на „црните“ клунијачки манастири. Игуменот на Клуни, Петар Почитуваниот, му одговорил пријателски и, иако имале идеолошки разлики, тие станале пријатели.

Бернар бил извонреден писател, чии дела се користат и денес. Нему му се припишува познатата молитва „О, милостива, о побожна, о блага Дево Маријо“. Поради своето богато книжевно творештво, во 1830 година Папата Пиј VIII го прогласил за Учител на Црквата.

Бернар бил роднина на Хуго де Пејн и Андре де Монбар, основачите на Темпларскиот ред. Кога Хуго ја основал новата воена заедница и побарал официјално признавање, Бернар со воодушевување ја поддржал идејата за „света војска“ која ќе ја брани верата и најранливите – старите, децата и вдовиците.

Со своето влијание Бернар обезбедил мајсторот на редот да биде примен од Папата Хонориј II, а во 1128 година во Троа бил свикан голем собор, претседаван од кардинал Матео д’Албано. Таму, и покрај отпорот на дел од свештенството, Бернар бил назначен за секретар на соборот.

На Соборот во Троа, Свети Бернар ги изложил принципите и правилата на новиот Темпларски ред и подготвил оригинална монашка регула за витезите. Новата регула пропишувала обети на сиромаштија, девственост и послушност и целосна посветеност на одбраната на Светите места, дури и по цена на сопствениот живот.

III. Влијанието, мисиите и последните години на Свети Бернард

По одобрувањето на Темпларскиот ред, Свети Бернард продолжил да му помага на мајсторот Хуго де Пејн во потрагата по нови членови и во изготвувањето на статутите на редот. Неговата харизма и духовна моќ му донеле огромно влијание не само во црковните, туку и во световните работи: тој советувал папи и кралеви и често бил повикуван да посредува во политички и религиозни спорови.

Бернард водел аскетски и едноставен живот, што го восхитило Папата Инокентиј II за време на неговата посета на манастирот Клерво во 1131 година. Истата година, Бернард го придружувал папата во Италија за да учествува на соборот во Пиза, а потоа ја продолжил својата мисија преку Милано.

Во 1145 година Папата Евгениј III – кој бил поранешен цистерцијански монах од Клерво – го замолил Бернард да проповеда нов крстоносен поход за одбрана на христијанскиот Едески кралство. Иако крстоносниот поход завршил неуспешно, престижот на Бернард не ослабнал: тој ја зацврстил позицијата на Темпларите и го проширил цистерцијанскиот ред низ Европа.

Многу историчари сметаат дека храброста и издржливоста на темпларите се должат на духовното влијание на Свети Бернард. Тој ја претставувал смртта не како пораз, туку како победа – мачеништво за Христос. Со тоа им влеал дисциплина, неустрашивост и внатрешен мир. Неговите зборови се паметат и денес:

„Витезот на Редот на Храмот е двојно вооружен: душата му е заштитена со оклопот на верата, а телото со оклопот на челик.“

Благодарение на неговиот углед, Темпларите уживале големи привилегии, вклучително и ослободување од даноци и директна зависност само од папата – повластувања што не ги поседувале ниту кралеви ниту други редови.

Бернард основал 72 манастири низ Европа: 35 во Франција, 14 во Шпанија, 10 во Англија и Ирска, 6 во Фландрија, 4 во Италија, 4 во Данска, 2 во Шведска и 1 во Унгарија. Илјадници монаси се приклучиле на редот, а многу кандидати биле одбиени поради недостаток на простор.

Свети Бернард починал на 20 август 1153 година, на 63-годишна возраст, во опатијата Клерво, по четири децении посветен монашки живот. Во 1174 година Папата Александар III го канонизирал, а во 1830 Папата Пиј VIII го прогласил за Учител на Црквата.

IV. Современата улога на Орденот Хоспиталер на Витезите на Свети Бернард

Иако Свети Бернард никогаш не бил темплар, неговото учење и цистерцијанскиот дух остануваат темел на денешниот Орден Хоспиталер на Витезите на Свети Бернард. Овој ред е основан како лаички религиозен цистерцијански ред, официјално регистриран во 2012 година, и нема воен карактер – неговата мисија е чисто хуманитарна и духовна.

Редот ја обновува честа на Бернард, потекнувајќи од традицијата на „сиромашните Христови витези“, но ја следи новата патека што ја отвори Готфрид де Бујон: служење на христијанскиот свет преку болничка и социјална дејност. Неговата главна цел е да остане верен на хуманистичките вредности на основачите – да работи на полето на историјата и филозофијата во своите командерии и да ги развива нивните заедници.

Орденот делува национално и меѓународно, поддржувајќи проекти во Франција, Корзика, Италија, Романија, Шпанија, Македонија, а наскоро и во Того, Мадагаскар и Камерун. Неговите активности ги опфаќаат:

• борба против гладот и сиромаштијата;
• хуманистички и хуманитарни акции;
• програми за едукација против неписменост во франкофонските училишта;
• поттикнување одговорна потрошувачка и одржлив развој;
• изградба и реновирање на болници и верски објекти;
• заштита на животната средина;
• поддршка и помош на христијаните на Блискиот Исток;
• помош на жртви на природни катастрофи и на деца со аутизам.

Како секуларен цистерцијански облат, авторот на ова сведоштво изразува желба да се приближи до француска цистерцијанска институција за да ги продлабочи своите завети регистрирани во Ватикан и да овозможи евентуална свештеничка ракополагација, во согласност со желбите на неговите браќа.

Н.Е. Ален Менар, Гроф де Бора́н
Витез Никталус
Голем Генерален Приор
Витез Голем Крст
Облат Цистерцијанец во манастирот во Латијано

ohcsb-cicsb@outlook.com

ordrehospitalierdeschevaliersdesaintbernard.org